Van Cantavieja naar Allepuz

Vannacht was een lastige nacht, de wind loeide om het pand heen, we hadden op de Spaanse tv een stukje van Ajax gezien, het stuk waarin ze met 2-0 voor kwamen, er was nog een bus vol rondreizende pensionados wonend in Spanje aangekomen en die gingen ook naar hun kamers, we zagen op tegen de dag van vandaag, het zal vanalles zijn geweest. Feit is dat we slecht sliepen.

Vandaag deden we eerst een stuk met de taxi, wat heet taxi: een pick-up waar achterin onze fietsen gaan, stevig aangesnoerd en wij met alle bagage in de cabine. We vertrokken al om 8.15 uur en habben er voor gezorgd dat alles al klaar stond. We hadden op onze kamer al een kopje thee en een stukje (oud) brood met jam genuttigd. Nog een café con leche en vertrekken maar.

Het was een prachtige tocht. Aanvankelijk had ik het idee dat het toch wel meeviel wat we hadden moeten fietsen, maar van lieverlee zag ik wel dat het een goede beslissing was om dit traject de auto te nemen. We gingen van 1200 naar 1650 en weer terug naar 1400 meter over een strekke van 20 km. In Fortanete waar we toen aankwamen hebben we echt ontbeten en daarna klommen we weer op onze trouwe aluminium rossen nadat we de remmen even goed gecontroleerd hadden. De auto nemen is fijn, maar het moet geen maleur aan de fietsen geven ook al lagen die lekker tussen de dekentjes...

Voor ons bleef over om van 1400 meter weer te klimmen naar 1700 meter met jawel nog steeds een stevige wind op kop. Hier hadden we nu wel lekker de tijd voor en dankzij mijn losse 'benen' die aansluiten op de fietsbroek heb ik het niet koud. Op de top maken we natuurlijk trots een selfie, eerst een met onze butsmutsen op en wat zorgelijke gezichten. Dat moet beter kunnen: dus doen we nog een zonder hoed, met een lach en een duimpje omhoog!!

Daarna uit de wind, in de zon het hoogste kopje koffie dat we ooit onderweg gemaakt hebben met een heerlijk stukje chocolade. Er zit steeds wel iets als versnapering voor onderweg in de fietstas. Lekker.

De jassen aan, de lange broek voor Pierre, en we dalen weer gecontroleerd af door een prachtig gebied. Ik heb nooit geweten dat het in de bergen weids kon zijn en dat is het hier toch echt. Overal grote boerderijen voor het vee dat hier graast. Weiden, kale stukken grond met grote keien, hier en daar naaldbomen. Het ziet er wel vriendelijk uit. Heel in de verte zien we het dorpje waar we naar toe moeten. Het ligt er in schutkleuren. Vlak voor het dorp een 'Ermita' = een kapelletje op een hoge liggend stukje. Petrus is steenrots en daarop zal ik een kerk bouwen.... Ze zijn er volop.

Na een lichte lunch met vers brood van de bakker gaan we weer op weg voor het laatste stuk vandaag: andermaal omhoog maar niet zo steil. Wel van 1300 weer naar 1500 meter hoog: de 'Sollavientos' = 'zon en wind'. Is het afzien? Ach, we vragen ons natuurlijk af waar we mee bezig zijn en waarom we dit doen, maar het landschap is zo mooi en ik zie weer gieren en later raven, ook allemaal kleine vogels onderweg. Dit zie je toch echt allemaal vooral omdat het reizen met de fiets lekker langzaam gaat. In elk geval langzamer dan de vier Lamborghini's die ons ineens tegemoet komen, spiksplinter nieuw, ohhh. Ze zijn zo snel, ze hebben ons niet eens gezien durf ik te wedden.

Wel zouden we stiekum willen weten hoe het de 2 stellen, Belgen en Duisters, vergaat die we hebben ontmoet. Hoe houden die fietsen zich op deze tocht. We zullen het niet weten, want we hebben geen adressen uitgewisseld, helaas.

Nu huizen we in een kamer boven een chauffeurscafe. Elke overnachting is een verrassing.

Voor onderweg heb ik het boek bij me 'Rosa' van Rosita Steenbeek over haar grootmoeder, die als dochter van een Duitse Joodse moeder en niet Joodse vader zowel de eerste als de tweede wereldoorlog meemaakte. Zelf trouwt ze met een Nederlandse dominee en trekt naar Nederland terwijl in Duitsland de sfeer ten opzichte van de Joden al naar een beklemmend wordt. Ik proef in het boek, dat als het ware een verslag is van haar leven in die tijd, hoe de Joodse familie onderling contact heeft terwijl het ene gezin naar Israël vertrekt, het andere gezin naar Zuid en weer een ander naar Noord Amerika gaat. De vertrokken mensen nodigen de achterblijvers uit om ook over te komen en zo gaan er ook familieleden naar Nederland. 
Er zijn ook mensen die er vanuit gaan dat het wel los zal lopen en steeds hun grenzen verleggen.

Degenen die naar Nederland zijn getrokken, komen er na 1940 achter dat ook in Nederland de sfeer verslechtert. Zo ver ben ik nu.

Heel herkenbaar is het hoe men graag vasthoudt aan de eigen levenssfeer en eigen huis en zaak. De niet Joodse vrienden leven hun leven zo gewoon mogelijk en hebben af en toe hoop dat het goed zal komen om telkens weer op te schrikken als er mensen weg moeten, of mensen worden opgepakt en gefusieerd.

Onvoorstelbaar is het voor ons, zelfs ondanks het feit dat de recente oorlog in Syrië zo vaak op tv te zien is. Oorlog is vreemd, blijft vreemd.