Van Teruel naar Jerica

Gisteren hebben we later in de middag nog een van de torens van Teruel beklommen. Ook daar kleeft een verhaal aan: er waren 2 minnaars, beiden architecten van de Mudejarkunst, die allebei dezelfde dame beminden. De vader van de dame loste de zaak op door een competitie op te leggen. Degene die het snelst de mooiste toren zou bouwen kreeg de hand van zijn dochter. Degene die de eerste toren voltooide zag helaas dat zijn toren scheef stond en wierp zich van zijn eigen toren te pletter. De ander kreeg de hand van de dochter. De torens zijn prachtig en inderdaad staat er 1 een beetje scheef.

Vannacht sliepen we slecht en met een reden. Voor vandaag hadden we 100 km voor de boeg met het idee dat de Via verde langzaam bergaf wel te doen zou zijn. Maar: we moesten er eerst nog op zien te geraken, zoals de Belgen dat zo mooi zeggen. Dat was ten eerste op en af en ten tweede niet makkelijk te vinden. We hebben wel aan 6 mensen de weg gevraagd, inclusief de politie en de tourist information. De laatste 2 deden het als heel makkelijk voorkomen, dat waren duidelijk geen fietsers. Anderen wezen voor een deel de weg en raadden aan opnieuw te vragen. Uiteindelijk konden we met 2 mountainbikers mee opfietsen en die wisten het ook echt!! 

Gelukkig had ik mijn probleem van een veel te laat opengaan van de bakker op kunnen lossen door in ons hotel om brood te vragen. We kregen een voor ons gebakken brood mee, heel lief. Daarbij nog 2 yoghurtjes en samen met mijn proviand dat ik nog had volstond het voor de tocht.

Uiteindelijk hebben we het heel goed kunnen doen. Met koffie en koekjes, brood en yoghurtjes etc konden we er behoorlijk tegen. Langs de via verde, die matig onderhouden wordt, staan met regelmaat banken en tafels, allemaal met een bordje erbij van een bankje en een boompje. Het idee is: een plekje met schaduw. Helaas waren de meeste boompjes niet hoger dan de tafel... In de loop van de dag werd het wel warm, dus toen we een schaduwplek met hoge bomen vonden hebben we daar even van genoten en hadden onze fietsen op de spoordijk even rust.

In het laatste stuk zagen we ineens een fiets op de weg liggen. Moet je je voorstellen: de hele dag hadden we amper mensen op het pad gezien en ineens lag daar een fiets. Ik vroeg me al af wat het noodnummer in Spanje zou zijn, maar het bleken 2 fietsen van jongelui te zijn die stenen waren aan het stapelen. Zoal wij aan het strand meteen geultjes gaan graven, zo stapelen Spanjaarden stenen op langs de kant van de weg. Ieder zijn hobby! Vlak voor wij van ons pad af gingen maakte ik nog een foto: geiten op het pad, medeweggebruikers.

We zitten nu in een BenB in Jerica. We hebben dom gedaan: we hadden eerder van ons pad af moeten gaan en onze weg hier naar toe moeten zoeken. Nu zijn we eerst afgedaald en moesten daarna weer heel stijl omhoog, hehe.
Maar ach, vriendelijke ontvangst, een heerlijke douche, de was hangt in de zon en alles is weer goed.