Van Allepuz naar Teruel

Vannacht hebben we best goed geslapen ook al vonden we ons onderkomen wat onder de maat. Wat vooral opvalt is dat het geheel volledig draait op routine, er mist bezieling. Gisteravond hebben we gegeten in het Hostal en al wat we kregen was opgewarmd in de magnetron. daar is voor zo'n situatie niks mis mee, mits het eten dan ook warm is. "Nou ja" zeiden we tegen elkaar: "we hebben gegeten en we kunnen vooruit." 

Intussen heb ik mijn boek in sneltreinvaart uitgelezen. De strijd om de oorlog tot een einde te brengen is indrukwekkend. Natuurlijk is het voor Rose als Duitse verdrietig om te horen hoe alle mooie Duitse steden die zij kent gebombardeerd worden en nog met brandbommen ook. Tijdens een inkwartiering van een Duitse legertandarts die uit Dresden komt, blijkt dat ook Dresden helemaal met de grond gelijk gemaakt is. De man knapt er totaal op af en dat is begrijpelijk.
Na de oorlog komen de berichten binnendruppelen over de familieleden die zij nooit meer zullen zien..
Het is een goed boek. Rosita kan wel schrijven, dus laat zij maar door de zee ontvangen worden..

Het ontbijt vanochtend was ook weer de routine van de dag: bij gebrek aan vers brood, de bakker kwam toen we net klaar waren, kregen we toast uit een pak. Kortom we vonden het best om op tijd te vertrekken om de laatste 2 puerto's te nemen en af te dalen naar Teruel. We fietsen door het gebied van de gieren en arenden en die zien we dan ook volop. We zien weer het weidse van het gebergte, met de ruigte van het landschap, indrukwekkend.

Omhoog en omlaag we weten het nu wel. We raken ook geroutineerd..

Weer zie ik steeds borden als waarschuwing voor koeien op de weg. Dat geeft te denken: koeien worden kennelijk over de weg naar de hooggelegen weilanden gebracht, echte Almhof koeien... Varkens daarentegen krijgen het voer geleverd via vrachtvervoer. Daar zijn de wegen goed voor. Vervoer van voer en varkensvervoer. Koeien zijn als kuddedier kennelijk beter in de hand te houden dan varkens. Of verzin ik iets? Ook best om zo eens iets te bedenken onderweg.

Een kilometer of 15 voor Teruel zien we de Belgen en Duitsers voorbijfietsen als wij onze lunch genieten. Zij zijn dus net zo ver gekomen als wij en we zijn razend nieuwsgierig hoe ze het gedaan hebben. In Teruel ontmoeten we hen op een pleintje waar zij wat zitten te drinken. Hus verhaal is dat zij met regelmatig opladen de hellingen goed hebben kunnen doen: kijk en dat vinden wij wel leuk om te horen. Als we met ondersteuning nog langer van deze hobby kunnen genieten dan gaan we daarnaar wel op zoek!!

Heel grappig vinden we het om te horen waar zij overnacht hebben: zij verbleven in het muzeumdorp Mirambel, naast nog een Nederlands stel dat ook onderweg is. En zijn verbleven in Allepuz in een ander Hostal, waarvan wij stiekum dachten dat het misschien beter was dan waar wij zaten, het Hostal zonder bezieling. Maar: wij hadden gegeten en zij niet. Er was behalve een douche en een bed echt helemaal niets.. Nou ja zeg! Gelukkig hadden zij in de loop van de middag tijdens het opladen uitgebreid geluncht en konden ze er even tegen, maar dan nog.

En zo ie je maar: als je ervaringen naast elkaar legt blijkt pas hoe goed of slecht iets is. Het was gezellig om hen weer even te ontmoeten en meer uit te wisselen over de fietsen en de tocht. Zij gaan morgen verder in de richting van Sevilla, wij zijn hier een dag en vertrekken dan naar Valancia.