Naar Cáceres

11 Mei
Vandaag een laat verslag. We hadden heel wat kilometers te doen en we hebben onderweg een aantal keren regen gehad.
Het begon goed. Na een ontbijt door onszelf verzorgd op de kamer, vertrokken we om een uur of 8. Het was overal nog rustig in Mérida. Wel mensen die naar hun werk liepen, maar weinig verkeer. Wij willen vroeg vertrekken en het valt ons op dat het ontbijt hier laat is. Dan maar een eigen oplossing.

We reden een mooi pad langs het stuwmeer Proserpina. Na 15 kilometer konden we kiezen om het voetpad 6 kilometer te volgen of naar de provinciale weg te rijden. We namen het zandpad, althans voor eventjes. Niet alleen had het pad weer heel diepe geulen we moesten de fietsen ook nog over granieten rotsblokken heen tillen. Dus concludeerden we dat het geen doen was en kozen voor de weg. Daar was het heerlijk fietsen. Omdat er vlak bij ook een snelweg loopt, is er op de provinciale weg nagenoeg geen verkeer. We schoten lekker op. Na 20 km dronken we een kopje koffie in een dorpje. Er zaten 2 dames op het terras die hun fietsen klaar hadden staan.... om terug te gaan naar Mérida. Een van de 2 kon het fietsen niet aan en dus hadden ze besloten hun vakantie anders in te vullen en met de trein te gaan reizen. Zo beginnen mensen ook aan een tocht die ze niet afmaken. 

Wij stapten weer op de fiets met het idee om een stukje omweg die Benjaminse als leuk heeft beschreven te gaan fietsen. Ook daar kwamen we weer van terug: de weg was weliswaar minder saai, maar er was veel meer verkeer en daar werden we niet blij van. Dan maar de saaie weg waar je wel heerlijk de omgeving in je op kon nemen!! En die omgeving was boeiend genoeg.
Vandaag stonden er langs de weg veel schermbloemigen en aangezien we de wind in de rug hadden zagen we die bloemen vooral van de onderkant. Het waren net kleine parasolletjes.

Enne toen, ja toen kwam de beloofde regen. Het zag er heel dreigend uit, dus we probeerden te schuilen bij een huis onder een veranda. Daar was een man aan het werk die ons trots de resultaten van zijn werk in dit klus-huis liet zien. Indrukwekkend. Omdat de regen eigelijk wel meeviel troonde hij ons nog mee door de tuin. Pierre verstond er geen woord van, maar ik heb net genoeg van het Spaans opgestoken om het te kunnen volgen!! Leuk he.

Daarna wij weer opgewekt op pad maar we ontkwamen niet aan een bui. Dus hesen we ons in ons regenpak. Een eindje achter ons zagen we een fietser bezig met dezelfde actie. Slim als we geworden zijn op onze tochten besloten we een dorpje in te rijden om tussen de middag warm te eten: een menu Peregrino. Voor €7,50 een voorgerecht (ik had een bord vol gegrilde groenten, Pierre een gemeubileerde soep met veel vlees) en een hoofdgerecht vlees met een bordje frieten en een kopje koffie toe. Ongelofelijk, heerlijk trouwens!! Intussen regende het nog een keer maar dat deerde niet.

We konden er daarna natuurlijk tegen!! En reden achter elkaar naar Cáceres. Dat was vlak voor de stad nog ingewikkeld omdat we niet via de grote weg binnen wilden komen. Bovendien werd de lucht weer zwart. We waren onderweg even opgehouden omdat ik langs de weg een clubje gieren zag zitten en dat moest ik even met de kijker van dichterbij zien...
We waren net in de stad, en gelukkig vlak bij een afdak, toen de bui vol naar beneden kwam. We stonden droog maar het ging zo tekeer dat we alsnog onze volle regenuitrusting aantrokken. Warm blijven is ook goed.

We kwamen terecht in een enorm hotel, niet voor niets Grande geheten. Een verbouwd seminarie. Na een heerlijke douche, waarbij steevast de badkamer vol water staat.., zijn we op stap gegaan om de heel oude binnenstad te bekijken.