Een zware dag

22 Mei

Ourense had weer een prachtige kathedraal, weer een unicum om te zien. Hoe is het toch mogelijk dat er zoveel zijn en allemaal verschillend?

Over verschillen gesproken: in al onze onderkomens liggen shampoo, badschuim en wat dies meer zij voor de gasten klaar: we zijn nog nooit dezelfde tegen gekomen. Ook de inrichting van de kamers is steeds weer anders. Er moeten legio Ikea-kwaliteit mogelijkheden zijn. Ook is de hotelwereld vast koning klant bij de Laminaatvloer-leverancier. We meten de kwaliteit van de kamers onder andere af aan het al dan niet vastzitten van de WC-bril. En het moet gezegd: in de loop van de tocht zijn we er wat dat betreft op vooruit gegaan!!

Vandaag een laat verslag! We hadden maar 65 km voor de boeg maar wel met stukken onverhard pad en we moesten van een hoogte van 100 meter weer naar ruim 800 en wel over een traject dat er op de kaart qua hoogteverschil nogal zaagtanderig uitzag. Het klimmen kost tijd, de paden -of ze nu omhoog of omlaag gaan- kosten veel tijd en veel energie. Uiteindelijk bleken we bij aankomst maar liefst 1400 hoogtemeters gemaakt te hebben en 1000 omlaag. Dat laatste vaak over landweggetjes met losse stenen: oppassen geblazen dus. Vandaag waren de Caminogangers met bagagevervoer echt veel beter af dan wij..
De GPS van Pierre meldt na elke dag wat we gedaan hebben, of het een record was en ook hoeveel calorien we hebben verbruikt. Dat laatste wordt gemeten aan de snelheid! Vandaag schoot het natuurlijk niet heel erg op en dus is het calorieverbruik van het niveau: freewheelen.

Het was een fantastische fietsdag: zonnig en rond de 25 graden. Heerlijk. Ook was het een prachtig gebied waar we doorheen gingen met mooie vergezichten over weiden, als Alpenweiden leek het wel.

In Cea dronken we koffie bij een bar aan de Plaza Mayor waar het markt was. Die hadden we wel verdiend, want het stadje in moesten we even met 15% omhoog, ik moest echt op mijn tenen de fiets omhoog duwen. Dat is ook weer eens wat nieuws.

We rijden nu, dat valt wel echt op, door een welvarende streek. Regelmatig zien we grote, mooie, nieuwe huizen. De huizen zien er goed onderhouden uit, de wegen zijn goed, regelmatig in een heel klein dorpje langs de weg is nog een winkeltje annex van alles en toch is het vaak pittoresk en leuk om hier en daar een foto van te maken. We hebben op onze tocht in de dorpjes vooral veel oude mensen gezien die met elkaar converseren van de ene kant van de straat naar de andere. Om mee te kunnen doen moet je een schelle stem en een goed gehoor hebben.

Onderweg zijn regelmatig plekken waar je water kunt tappen, vooral handig voor de wandelaars natuurlijk. Wij maken er af en toe gebruik van en vandaag rekenden we er op. Helaas bleek dat er plekken zijn waar geen water uit de kraan komt. Een boer bracht voor ons uitkomst: hij leidde ons naar zijn waterpomp en liet het water eerst goed doorlopen tot het echt koud was, heerlijk. Pierre stapte nietsvermoedend weg met zijn volle bidon en stapte midden in de plas van weggestroomd (schoon) water... Natte voeten, helaas.

Op het laatste stuk kwam ik mezelf echt tegen. de inspanning, het balen van de afgebroken kies, andere zaken die me wel bezighouden, het werd even teveel. Dat dan met elkaar delen geeft weer moed om tot het eindpunt te komen, waarna ik met regelmaat wel: "hehe" heb gezegd, "hehe".

Morgen maken we ons op voor de laatste dag, alweer de laatste dag!