Rustige zondag

21 Mei

Achter de Albergue lag een boerderij met 3 runderen in de wei waarvan 2 koeien met een bel. Gedurende de nacht vonden die koeien het nodig om in af en toe in actie te komen, waardoor elke keer hun bellen te horen waren. Een van de koeien was duidelijk zwanger en ik had steeds de neiging even uit het raam te kijken als ik het gebel weer hoorde. Uiteindelijk ben ik toch maar gaan slapen.. 'S Morgens was de koe nog steeds zwanger. Had ik weer niks gemist.

We wilden vanmorgen al vroeg op de fiets zitten want de dag begon met een lange klim van 600 naar 1000 en in totaal zouden we ruim 60 km doen. We stonden klaar om te vertrekken toen de garagedeur met de sleutel die we gekregen hadden weigerde open te gaan.. Dat hebben we al eens eerder meegemaakt. Met de schrik om het hart ging Pierre nog even terug naar de kamer. Onderwijl probeerde ik het nog een keer met de sleutel met de gedachte dat gisteren de dame van de Albergue de deur met die sleutel open had gekregen. Misschien vroeg de deur wel om een vrouwenhand. En jawel, toen Pierre weer beneden kwam stonden onze fietsen buiten. Een hele zorg minder.

Gisteren tijdens ons zwoegen omhoog vloog er tot 2 keer toe een koppeltje patrijzen met veel lawaai op. Sommige vogels laten zich horen als ze opvliegen, waaronder patrijzen en met stip de duiven. Ik dacht dat patrijzen vogels van akkers waren en dat wij die zo nodig tegen uitsterven moesten behoeden.. Achteraf realiseer ik me dat we gisteren ook echt langs akkertjes fietsten en precies het kleinschalig akkerlandschap waar de patrijs in past.

Vandaag langs de route weer ruig berglandschap. In deze streek hebben ze veel eucalyptusbos aangeplant maar ze zijn er achter gekomen dat die bomen teveel water nodig hebben, waardoor andere vergetatie geen kans meer krijgt. Nu zijn ze weer bezig de eucalyptus er uit te halen en iets anders aan te planten. Dat betekent dat er nu hele stukken kaal zijn.

En als ik het dan toch over Ze, de Spamjaarden heb: de wegen zijn hier aanzienlijk beter dan in Italie. Er wordt duidelijk hard aan infrastructuur gewerkt, dat is werkgelegenheid.

Bij de top van Albergueria dronken we koffie in het 'schelpenhuis'. Dat is een kroegje annex Albergue dat volhangt met Jacosschelpen. Iedereen die het zaakje aandoet mag er een met zijn naam en de datum van bezoek beschrijven en al die schelpen hangt de eigenaar in de zaak op. Uiteraard konden we een stempel voor de Credentials krijgen: dat zijn de stempelkaarten waar we straks in Santiago kunnen laten zien dat we deze pelrgrimstocht volbracht hebben om weer een oorkonde te krijgen.

Na de afdaling reden we door een laagvlakte, een landbouwgebied met allemaal keurig rechte kavels zoals bij ons. Ook weer eens iets anders. We reden een prachtig 'hol weggetje' en even verderop stond een ree, links van me zag ik een goudhaantje weghippen in de struiken. En de weg was een tijdje vlak!! Het was heerlijk fietsweer, prima temperatuurtje, rustige zondag. Gewoon fijn.

In Ourense was het een drukte van belang, waar kwamen toch ineens al die mensen vandaan? Een politieagent gaf uitleg: er was een Militaire parade geweest! Dat bracht natuurlijk veel toeschouwers op de been en heel veel agenten vanwege de beveiliging. Wij kriskrasten er lopend en fietsend doorheen naar ons hotel: Oh wat een luxe. Bedden zo breed dat we er onderweg wel eens met zijn tweeën in hebben gelegen, een ruime kamer met een badkamer met heerlijke regendouche. Genieten.