Van Zaragosa naar Montmesa

Donderdag 5 mei van Zaragoza naar Montmesa 72Km en 380 hoogtemeters
Met mijn verjaardag kreeg ik een geurzeepje cadeau en dat heb ik in mijn stuurtasjes gedaan. Elke keer als ik het tasje open doe komt me dus een heerlijke geur tegemoet. We fietsen nogal eens langs enorm grote varkensbedrijven, wat zeg ik, giga varkensbedrijven. De geur daarvan is navenant en om dan even een snuif uit mijn tasje te nemen is heerlijk. Jammer dat je er niet voor af kunt stappen.

Reigers en karekiet, noemde ik nog niet. We zagen en hoorden ze toen we in Zaragosa langs de Ebro liepen. Zilverreigers die in de wilgen nestelden met velen tegelijk. Het zijn sociale vogels als ze nestelen en zitten boven op elkaar. Iemand heeft een boek geschreven over reigers. Onder andere over reigers in Amsterdam. Een reiger die steevast elke dag langs de gracht naast een visser zit: elke vis die de visser vangt wordt door de reiger ingeslikt. In een ander verhaal meldt een reiger zich elke dag bij een balkon, waar hij gevoerd wordt door de bewoner.. Zeer tot ongenoegen van de medebewoners van het appartementencomplex.

We gingen vandaag op weg richting Pyreneen, want die moeten bedwongen worden op onze tocht. Met het uitrijden van de stad keken we even om over de brug en stopten voor een mooie overzichtsfoto. De stad uitrijden is altijd een enerverend gedoe. Er zijn wel fietspaden, maar ook heel veel stoplichten en bovendien wemelt het van de elektrische stepjes. Die worden zelfs gebruikt om eten te bezorgen en er wordt hard mee gereden!!

Uiteindelijk belanden we via een mooi fietspad en daarna een grindpad op een behoorlijk drukke weg. Gelukkig gaat die weg na een aantal KM over in een heel rustige weg en kunnen we weer wat om ons heen kijken. De weg die we fietsen wordt steeds meer landelijk en langzaam zien we de Pyreneen naderen. De weg is omzoomd met heel veel bloemen, ik sta er zelf ook bij! Ook de distels bloeien prachtig paars, echt een lust voor het oog.

Stiekem zijn we allemaal wat gespannen, want het beloofde een mooie maar zeer winderige dag te worden en die wind, aangroeiend tot windkracht 5, zouden we wel eens op kop kunnen hebben. Het viel gelukkig allemaal mee en ook de dreigende klim naar ons nieuwe onderkomen bleek een meevaller. We strijken neer in een vakantiepark met allemaal kleine huisjes in de midle  of nowhere aan een stuwmeer, dat wel. We zijn de enige gasten en er heerst een rust, heel bijzonder. Het waait wat, de zo'n schijnt, de vogels kwetteren en fluiten om ons heen. Gewoon genieten.