Van Trujillo naar Berzocana

Van Trujillo naar Berzocana
Ziet hoe schoon de morgen lacht,
Op gezellen op ter jacht,
Hondgeblaf en valkgefluit
Roepen u ter slaapstee uit.
Ziet hoe schóón de morgen lacht,
Op gezellen op ter jacht...

Zo wekte mijn grootvader zijn kinderen op zonnige dagen en de morgenstond was zonnig, zoals alle ochtenden tot nu toe. Deze ochtend was het wel koud.

Vandaag ging onze tocht door een prachtig gebied, in alle opzichten prachtig. Eerst een stuk met de weidsheid van de Extremadura. Het was in helemaal genieten. De weg golfde op en neer en de enige reden om even af te stappen was om een foto te maken of even extra om ons heen te kijken en van het landschap te genieten.

De zwarte wouw liet zich weer zien, de blauwe ekster en de hop vlogen voorbij en een duif met opvallend blauwe staartpennen, de holenduif? Opvallend is dat de veldleeuwerik ontbreekt in dit gebied. Hier zitten wel kuifleeuwerikken. Die zag je lang geleden in Nederland wel op parkeerterreinen scharrelen. Ik zie ze al lang niet meer, misschien zijn de terreinen te schoon tegenwoordig, of te druk natuurlijk.

Na ongeveer 20KM zagen we ineens steenarenden. Dat betekende dat we het gebied naderden dat ons vandaag ruim 1000 hoogtemeters beloofde! Voor dat eveneens prachtige deel van de route hadden we onze batterij nog even gespaard. Na ieder een kop koffie, cafe solo en cafe con leche met een Magdalena (voor 5 euro 70!), begonnen we aan dat stuk.

Fietsen met ondersteuning is dan wel een genot. Er blijft energie over om te genieten van de bloeiende brem, wit en geel, de leeuwenbekjes, een of andere borage, en grootbloemige lavendel die  steeds langs de weg staat. Deze heeft minder geur dan de gewone lavendel, want ik ruik hem niet.

Al klimmend zagen we ineens ook de laatste wouw die hier voorkomt, de rode wouw. Deze heeft een rossige staart en van alle wouwen valt bij deze de gevorkte staart het meeste op. Tijdens een korte stop zagen we de steenarenden rondcirkelen en tegen de rotswand neerkomen.

Het laatste deel van de tocht voerde langs boomgaarden met kurkeiken. Heel duidelijk zichtbaar was het onderste deel van de bomen waar de kurk als het ware geoogst was. Bijzonder.

Uiteindelijk, na de laatste 11/2 KM lekker in de grootste ondersteuning geklommen te hebben (een mens moet ook risico's nemen niet waar) streken we neer in een bergdorpje. Echt een dorpje dat past in je hand! De hotelier vertelde dat het de afgelopen dagen afgeladen druk was geweest. Op onze vraag hoe laat we iets konden eten schrok hij even... Hij was eigelijk uitverkocht; zijn kok was er ook niet. Toen schrokken wij natuurlijk, want zonder eten is het lastig vakantie vieren en zeker lastig fietsen.. Hij kreeg al onze goodwill door ons te beloven ons toch iets voor te zetten. Eenvoudige gerechten, typisch voor het gebied. Glaasje wijn er bij en iedereen is weer blij.

om van de kou te bekomen gaan we maar eens lekker douchen!

We gaven ons voor deze tocht 8 van 10: 65 KM en 1050 hoogtemeters -met ondersteuning- maar toch Chappeau!!