Van Guadalupe naar Calera y Chozas

Van Gauadalupe naar Calera y Chosas
Een tochtje van 95 Km en 815 hoogtemeters!
Maar wat voor een tocht. Alle volgers hadden wat mij betreft voor op de fiets mee mogen rijden want het was een fantastische tocht. Eerst een flinke afdaling, koud-koud-koud met de rijp nog op het gras, daarna een klim en een op en neer golvende weg met mooie vergezichten. De wielewaal liet zich horen en de koekoek. Toen weer een afdaling en opnieuw een klim eindigend in een stuk 10% omhoog; hijg hijg. Omdat we verwachtten daarna nog veel hoogtemeters te moeten maken had ik de batterij wat gespaard, maar 10% omhoog gaf ik wel iets extra: 12 Newton-meter in plaats van 5 en de versnelling in de laagste stand en natuurlijk de aanhouder op het zadel die wint. 
Onderweg waren we even gestopt op een plek waar een bord met uitleg over het natuurgebied stond. Boven de bergkam zwermden steenarenden en witkoparenden: met de kijker nog beter te zien! Prachtig.

Helemaal bovengekomen zou het leuk zijn als er in het dorpje waar je aankomt nog wat te halen valt, maar dat was echt helemaal niks, nada. Vanaf dat dorpje met de fraaie naam: Puerto de San Vicente zouden we naar een Via Verde rijden en die aanrijroute was ook weer prachtig. Een op en neer golvende weg door een boerengebied met weiden met koeien, olijfboomgaarden, eikenbomen en dergelijke. Ik hoorde in de verte opnieuw een wielewaal en de koekoek, en zoals elke dag heel veel grouwe gorzen. Daar ga ik deze tocht naar noemen.

Het laatste stukje weg naar de Via Verde was een glij en glibber weggetje waar ik de schrik van in de benen kreeg. Het enige dat kan gebeuren is dat je vol in de modder valt, maar zo'n modderpak had ik helemaal geen zin in. Gelukkig kwamen we er allemaal goed doorheen en konden we voor het aanvangen van de laatste 50KM nog even aan een heuse picknicktafel van onze broodjes met ham en kaas genieten en natuurlijk een koffietje zelf gemaakt van oploskoffie en water uit de thermoskan: elke morgen met de dompelaar gekookt in een oude bidon. 

De route van de Via Verde, een fietspad gemaakt over een verlaten spoortraject, was prachtig. Helemaal naar onze zin waren dalen opgevuld en rotsen doorsneden of fietsen we zelfs door tunnels. Er waren stukken met prachtige vergezichten, we fietsen langs een snelstromende rivier en zelfs een waterval. Bij de tunnels vlogen zwaluwen af en aan: huiszwaluwen en roodstuitzwaluwen, de hop vloog een keer voor ons uit en jawel hoor: ineens vloog er nog een koppeltje patrijzen op.

Het laatse stuk van de weg was er een van taai doorbijten. We waren al vroeg gestart en we zaten er wat doorheen. En dan nog 15Km te gaan... Om een uur of 5 kwamen we aan bij het Hostal, het enige onderkomen wat er te vinden was hier. De beheerder leek niet erg slim, of niet toeschietelijk. Maar goed we kregen een plek in de garage voor de fietsen, we stalden onze bagage op de kamer en streken neer voor een glaasje bier.

En nou over morgen: het weer.... 'Nog altijd niet je dat, regen, regen, regen; en zelfs een beetje glad, op de buitenwegen (uit Heerlijk duurt het langst van Annie M.G. Schmit)....
Er zal morgen 12 mm regen vallen in dit gebied. Om daarbij over bergen en dalen te gaan op de fiets is misschien niet zo verstandig, bedachten we. Dus vroegen we de beheerder van het Hostal of het mogelijk zou zijn een taxi te regelen??
De man keek ons aan of hij het in Keulen hoorde donderen. Het kon helemaal niet een taxi voor mensen en fietsen. Hij ging het niet doen, hij snapte het niet en ga maar door. De mannen die op het terras zaten begrepen het beter dan hij en een van hen liep in de richting van een auto die we al af en aan met mensen hadden zien rijden. Hij haalde de chauffeur daarvan op en die hielp ons in keurig Engels en zei dat hij eerst even moest bedenken hoe dat te regelen was. 'S avonds was hij er weer en belde zijn broer die ons morgen met een pick-up komt halen....