Van Cadalzo de los Vidrios naar San Lorenzo de El Escorial

Van Cadalzo de los Vidrios naar San Lorenzo de El Escorial 56 KM 1083 hoogtemeters

Vandaag weer op de fiets om een prachtige tocht te ondernemen. Na een zelf samengesteld ontbijt in het Casa Rural waar we verbleven (er stond een ronde tafel en in onze kamers hadden we voor elk 2 stoelen) hesen we ons in een volledig regentenue en zo stapten we min of meer welgemoed op ons stalen ros.

We hadden even vooruit gelezen hoe de tocht vandaag zou zijn: daarin was opnieuw een klein stukje Via Verde opgenomen, maar vanaf dat pad zouden we een zeer stijle klim (meer dat 12%) naar een plaatsje moeten fietsen. Aangezien dat ook nog onverhard zou zijn besloten we om dat pad te mijden. Dat betekende dat we even een stuk heel drukke weg moesten nemen en daarna een weggetje dat eveneens naar het plaatsje leidde: ook heel stijl maar goed te doen (met ondersteuning). Onderweg kon gelukkig al wat van onze kleding uit. Het was weer droog en van klimmen word je warm.

Het vervolg van de route bracht ons door een gebied waar in het verleden een stel reuzen met stenen hebben zitten spelen. Dat wil zeggen dat de stenen reuzengroot waren en op een of andere manier gestapeld. Ineens liepen er 2 reeën over de weg. Ik was nog gefocust op een Europese kanarie die ik zag, toen een van ons: "he, kijk!" riep. 2 reeën, zo zie je ze en zo zijn ze al weer verdwenen. Prachtig.

Bijna aan het eind van de tocht streken we nog even neer in een cafe om koffie te drinken en te schuilen voor een bui. Het was echt een mini tentje en gelukkig kwam er net een tafeltje vrij. Die kopjes koffie onderweg zijn heerlijk en in dit geval konden we ons eigen broodje er even bij nuttigen. Dat zou in Nederland onmogelijk zijn.

Het laatste stuk van de route was een onverhard pad waar we voorzichtig over los zand en tussen stenen door moesten laveren. Het ging ook nog op en af. Op een enkel stukje dat we echt moesten lopen lukte het toch om te fietsen en kwamen we eerst bij een plek die een prachtig uitzicht bood op San Lorenzo en daarna na een laatste klim bij de plaats zelf aan. Nu zitten we vlak bij het enorme kasteel in een mooi hotel.

Aanmelden in een hotel in Spanje daar moet je de tijd voor nemen. Het lijkt wel alsof ze alle gegevens weer een voor een in moeten voeren. Dan moeten alle paspoorten gecopieerd, en dan nog weet ik veel wat allemaal. Dus voor je ingecheckt bent is er minstens een kwartier voorbij... En vandaag kwam er voor de juffrouw achter de balie nog een extra handicap bij: er landde een bus met 25 jongelui van een school uit Granada. Allemaal met enorme koffers, alsof ze weken van huis zijn. Ene herrie van je welste en de baliejuffrouw moest haar rust maar zien te bewaren...

Alle bagage werd bij elkaar gezet en toen moesten onze fietsen er weer tussendoor, och och, wat een gedoe. Wij zetten onze tassen weer bij de andere bagage, maar daar had zij terecht een andere plek voor bedacht. OK wij zijn gaan eten en toen we terugkwamen stonden al die kinderen er weer, om een kamer toegewezen te krijgen. En dan begint het: Jantje wil niet met Pietje en Marietje wil juist wel met Anneke maar liever niet met...ga maar door. De hotelier die er inmiddels ook bijgekomen was schoot uit zijn slof en wij zijn maar andere dingen gaan doen, want het zou nog wel even duren voor we een sleutel van de kamer hadden...

Vanavond hebben we heerlijk tapas gegeten, daar hebben we echt van genoten. En dat zonder het advies van TripAdvisor!! Het deed ons het gedoe om eindelijk een kamer te bemachtigen snel vergeten. Door de kou: 7 graden en een felle koude wind terug naar het hotel. Lekker relaxen maar.