Van Igualada naar Montblanc

Igualada was een leuke stad om doorheen te lopen. Het was alleen al bijzonder om in de binnenstad te komen: met 2 roltrappen omlaag!! Ons hotel lag namelijk aan de rand van de stad en de binnenstad lag aanzienlijk lager.
Al in Tona was me een leuk bronzen beeld in het dorp opgevallen, een beeldje van een fluitspeler met een heel lief gezicht. In Igualade stonden her en der ook bronzen beelden en van deze beelden zijn met name de houdingen heel expressief. Heel leuk!! In Italie hebben we ook wel eens van die beelden gezien.
'S Avonds hebben we in de stad lekker een glas bier en daarna wijn genomen met tapa's er bij. Heerlijk en na een wandeling weer terug naar het hotel lag dit minder zwaar op de maag dan een heel dagmenu.

Het hotel zat vol: geen wonder, want toen we 's avonds aankwamen liep er een bus met jonge tennissers leeg. Er zal wel een toernooi zijn in de buurt. Wij waren blij dat we vroeg geboekt hadden, want nu op de bonnefooi aankloppen had er niet ingezeten. Dan waren we Jozef en Maria geworden...

Vanmorgen na een prima ontbijt gingen we monter op stap: eerst behoorlijk omlaag en daarna weer net zo fel omhoog. Ja die roltrappen waren er niet voor niets!! Daarna ging het gedurende 10 km gestaag omhoog en helaas ging het daarbij regenen, steeds harder regenen. We hebben dus gelukkig onze regenpakken niet voor niets meegenomen!! We hulden ons in fel geel en oranje, er voor zorgend dat we voor de medeweggebruikers goed zichtbaar waren. Regen onderweg is een spelbreker maar met goede regenkleding kunnen we de wereld wel aan.

Na 15 km een kopje koffie met versnapering binnen in een café restaurant. Die man zag ons meewarig aan toen we binnenkwamen... Automobilisten hadden niet eens een jas aan toen ze binnenkwamen. Wij kwamen in vol ornaat, ik met een pet op en daarover mijn fietshelm, waarschijnlijk geen gezicht, haha.

Het leek even wat minder te regenen, maar bij vertrek uit het café ging het weer goed tekeer. Het was nog koud ook en zo besloten we, in de regen, onder regenjas en veiligheidshesje toch maar een triu aan te doen. Dat gaat niet zo snel he, lekker stroef door de nattigheid. Ach ja. Ik heb hoe dan ook al de hele weg een deuntje in mijn hoofd: "ik neem je mee, naar Londen en Parijs etc". Leuk fietsen is dat!

Even over de helft van de tocht moeten we door een minidorpje, van de weg af linksaf, steil omlaag en dat is stevig remmen met natte velgen, en daarna een smal paadje langs huizen en tot slot jawel hoor weer in de 1 omhoog. Zelf heb ik het gevoel dat we daarna op dezelfde weg belanden die weer langzaam steigt. Soms verbazen we ons over de route en dit hadden zonder GPS absoluut nooit gevonden. Dan waren we waarschijnlijk om het dorp heen gereden.

We stellen ons idee om onderweg al iets te eten alsmaar uit en dat blijkt bij aankomst bij onze volgende slaapplaats een gouden greep te zijn geweest. Pierre herinnerde zich dat we bij de Angels zouden slapen, en dat deed ons aan een klooster denken.. Niets daarvan 'Fonda dels Angels' was in principe en restaurant en wel zo goed bekend dat mensen letterlijk in de wachtkamer zaten om er te kunnen eten. Zo was het toen we om een uur of 2 aankwamen en om over vieren kwamen er nog steeds mensen om te eten!! 
Wij schoven na een douche en verschoning ook lekker aan en hebben fantastisch gegeten. Onder andere varkenswangen waarvan ik nog ga proberen om het recept te vragen. Later bleek ons: nummer 1 van 32 bij Tripadvisor, niet voor niets.

Ook hier zit het hotel helemaal vol, omdat er dit weekend middeleeuwse feesten hier zijn. Wij hebben in januari al geboekt... Gelukkig!! De Angels zijn de dames die restaurant en hotel runnen, een moeder met 3 dochters en waarschijnlijk ook een kleindochter. 'S morgens koken, 's middags serveren... Hard werken is het, dat zien we wel! Maar alle dames stralen, als engelen. Het eten is ook alsof er 'een engeltje over je tong piest' zou mijn moeder zeggen.

Montblanc is een ommuurde stad die we nu gaan bekijken.