Van Lectoure naar Lafrancaise 68 km en 550 hoogtemeters

Vannacht hoorde ik de nachtegaal, dus de nacht kon niet meer stuk. Dat is maar goed ook want er werd door ons allen maar matig geslapen. De bedden waren twijfelaars, gelukkig waren de matrassen wel OK...

Het was vandaag de dag van de ongemakken. Elke reis is er wel zo'n dag. De route van mijn GPS deed raar. Dat is gelukkig geen probleem want inmiddels hebben we er allemaal een. We raken aan het fietsen gewend maar onze lijven weten dat nog niet: zo zijn er wat vrouwelijke ongemakken en de ene of andere spier verzet zich nog. Ook vliegen er soms vliegjes in je oog of in je mond. Er is steeds iets waar we mee moeten dealen.

Onderweg hoorde ik de Cetti-zanger, inmiddels raak ik aan het geluid gewend. Ook zagen we de Hop, dus het lijstje van vogels die we onderweg zien gaat al aardig op dat van vorig jaar lijken!
We zien steeds meer Klaprozen en hier onder mijn stoel bloeien de Madelieven in het gras. Eergisteren zagen we al bloeiende Jasmijn en Jannie maakte een foto van de Aarondskelken. Zelfs als ik even in de natuur een plasje doe zie ik wel 20 soorten plantjes staan. Teveel om te benoemen, teveel om allemaal te determineren. Af en toe gebruiken we zo'n determineer-app, maar betrouwbaar is de uitkomst niet.

In Auvillar -een prachtig oud stadje- reden we even het plein op om foto's te maken. Het is een mooi gerestaureerd stadje, de streek hier is welvarend! Daarna kwamen we op het pad langs het Canal de Garonne. Daar heben we jaren geleden met Paul en Marja gefietst. Het is een jaagpad, dat uitnodigt tot jagen. Dus met gezwinde spoed haastten we ons naar Moissac waar een prachtig oud klooster met dito kerk is.
En in Moissac deed het volgende ongemak zich voelen. Anticiperend op mogelijke problemen met het eten vanavond hadden we besloten om hier te lunchen. Vlak bij het klooster waren  2 restaurants met grote terrassen en we kozen voor het terras waar het snelst een plekje vrij was. Na bezoek aan de kerk streken we neer om daarna eindeloos te wachten op het opnemen van de bestelling en weer eindeloos te wachten op het brengen van de hoofdmaaltijd. Wie kent het niet: anderen, later gekomen, worden eerder bediend... Grrrr.
Er is iemand die een boek geschreven heeft over de beste manier om de Camino te beleven: je moet vooral mild zijn, geen oordeel hebben etcetera etcetera. Maar een uur wachten op een terras dat langzaam leegloopt terwijl je eigen eten nog niet komt vraagt wel iets van ons.... We zien vanalles om om heen waar we iets van vinden... Gelukkig smaakte het eten goed, was ook het toetje lekker en stapten we daarna weer welgemoed op de fiets.

En nu huizen we in een BenB in Lafrancaise in een statig gebouw van een Duitse 86 jaar oude dame met een heel levens verhaal. Zij heeft haar best gedaan om hier en daar een tafel te reserveren in een restaurant of pizzeria, maar de een was dicht, de ander ziek en weer een ander misschien met vakantie. Kortom: onze vooruitziende blik was heel goed. Voor vanavond hebben we zelf stokbrood, boter, kaas en ham, jam en pindakaas. Onze proviand bevat ook nog mandarijnen en bananen, dus de Duitse dame was helemaal blij dat we zelfvoorzienend waren en niet zouden verhongeren.

De fietstocht is overigens prachtig en met zorg uitgezet. We genieten volop van de kleine weggetjes en nemen de wat drukkere stukken voor lief. Het gaat alsmaar op en af en dat kost energie, maar de ondersteuning is echt heel fijn en maakt het fietsen tot een lust. Hoe zorgvuldig de makers van de route te werk zijn gegaan blijkt als we aan het einde van een weggetje 500 meter voor het einde al naar de grote weg geleid worden: net dat stukje grote weg was een prachtige rechte laan met hoge platanen. In Nederland kennen we dit soort lanen natuurlijk wel, maar hier zijn de wegen maar zelden zo recht en het is fantastisch dat de route juist even dat stukje laat zien!