Van Saint Dizier naar Saint Mihiel 68 km en 850 hoogtemeters en windkracht 4 tegen

Het was vandaag een pittige dag. Er viel heel wat te klimmen, soms moesten we een poosje langs een grote weg fietsen en de wind, de wind, ja dat is wel een spelbreker: de wind blijft vanuit het noordoosten komen en daar willen wij nou juist naartoe! De noord-ooster blijft ook koud, maar daarover geen klagen: het is vandaag zonnig met een strakblauwe lucht. Heerlijk weer wat dat betreft.

Een deel van de route gaat over de weg waarlangs tijdens de eerste Wereldoorlog  door de Fransen troepen en materieel werd aangevoerd: de Voie Sacree.

Er was nog iets wat onze dag pittig maakte: we rijden door landbouwgebied en óf er zijn hier geen touristen óf er zijn hier weinig bejaarde mannen die wel aan een bar willen hangen. Feit is dat we op onze rit vandaag geen enkel terrasje of café voor een kopje koffie tegen zijn gekomen. En eureka na 55 km vonden we er een, maar die had zijn opening pas aanstaande zaterdag. En of we dat maar wilden begrijpen: niet vandáág maar zaterdag was hij open....

We dachten een slimme weg de stad uit gevonden te hebben, maar echt slim was die niet: met een kanaal dat we over moesten en spoorlijnen die we moesten passeren is het toch even uitpuzzelen hoe we onze weg de stad uit vinden. Dat leverde een grappige ontmoeting op bij een heel laag tunneltje onder het spoor door waar we echt door de knieën moesten om het te passeren: een Engelsman op de fiets, onderweg naar...Istanbul, jawel! Ook hij moest eerst met zijn fiets onder het tunneltje door en daarbij diep bukken want het was een lange man... Gelukkig hebben we allemaal een butsmuts op, dus onze hoofden zijn beschermd.

We passeren vandaag Bar le Duc, maar ook daar helaas geen gelegenheid om koffie te drinken. Het gebied is heuvelachtig en daarbij ook weids. Het levert mooie vergezichten op met langs de weiden en velden de uitbundig bloeiende meidoorn.
Dankzij het langzame reizen vallen de bloemen in de berm steeds op. Inmiddels komen we weer akelei tegen, ook de orchideeën zie ik weer af en toe en hier en daar staat er cichorei te bloeien. Bijna aan het eind van onze tocht zie ik tijdens een laatste klim dat er korenbloemen tussen het uitgebloeide koolzaad staan.

Saint Mihiel is best een flink plaatsje. In deze plaats is tijdens de eerste Wereldoorlog een veldslag uitgevochten en er zijn begraafplaatsen van de gevallenen uit die tijd.

Laverend door de straten fietsen we langs een forse romaanse kerk. De term bakbeest past niet bij een kerk, he, maar de term benadert wel het uiterlijk van het gebouw. We verblijven nu in Hotel du Gare: het gedeelte met de kamers is gebouwd in de vorm van wagons. We zijn weer vriendelijk ontvangen, hebben het zweet van de inspanning weer afgespoeld en de was hangt in de wind: is die nog functioneel ook!!