Van Saint Mihiel naar Metz 75 km en 650 hoogtemeters

Vandaag voerde onze weg voor een deel over paden en we hadden van tevoren uitgezocht of die goed te berijden waren. Het eerste pad was tijdens een klim omhoog en de weg die we als alternatief hadden was zo heerlijk rustig dat we die prefereerden. Dat was maar goed ook want het ging alsmaar omhoog en dan is vaste ondergrond echt fijner fietsen dan gravel!
Boven aangekomen besloten we dat we voor het volgende deel dan wel het pad konden kiezen.... Dat was aanvankelijk prima, tot we omlaag moesten. Water, van regenbuien, loopt ook over zo'n pad naar beneden en dat kan in stromen gaan: dan maakt het water heel veel steenslag los... 

Ooit las ik de kinderen voor uit het boek: 'de Rode Prinses' van Paul Biegel. De Rode Prinses werd in het verhaal gecidnapt door boeven en die waren onopgevoed: ze sloegen een taal uit, die Paul niet kon neerschrijven. Er ontstonden steeds vieze vegen...

Nou dit pad verdiende ook heel veel vieze vegen, en die kreeg het niet alleen van mij!!!

We kwamen allemaal heel beneden, gelukkig. En we vervolgden onze weg. Bij een 3 sterren hotel van Logis de France scoorden we een kopje koffie: met stip de duurste tot nu toe. Ik tikte 16 euro af!!

Daarna verder langs het Lac de Madine, weer een stuwmeer met voor velen vertier: je kon er zeilen, golfen, wandelen en fietsen, er waren kabelbanen door de bomen, een klimparcourt. Je kon er in huisjes verblijven, er was een camping, nou wat was er niet Een winkeltje om brood te kopen... Maar er was een automaat: met fruit, met kaas en eieren, met groenten én met stokbrood, haha!

Verder op onze tocht kwamen we langs een begraafplaats van Duitse soldaten en in Thiaucourt een begraafplaats van Amerikaanse soldaten. Wat een enorme verspilling van levens zijn oorlogen toch.

Nu lees ik in het NRC dat de vrouwen in Oekraïne een enorme sprong in gelijkheid met mannen maken. De mannen voeren de strijd, maar de vrouwen doen mee. Daarbij vervullen vrouwen nu mannenrollen. Een daarvan is: mijnenruimen. Dat is natuurlijk hard nodig. Je kunt landbouwgrond niet gebruiken als het vol mijnen ligt. Ooit las ik een boek: 'Mijn leven als Mijnenruimster' ook van een vrouw dus; het werd me al lezend duidelijk hoe dramatisch oorlogen zijn, niet alleen tijdens de strijd ook de hele vele mijnen die in het slagveld achter blijven maken nog jarenlang slachtoffers en beperken de bevolking in het gebruik van hun grondgebied. Echt dramatisch!!

We mijden onderweg nog een pad en onze weg voert zo over een heuvel waar maar geen eind aan lijkt te komen. We weten toch zeker dat we ergens omlaag moeten, want het laatste deel van de tocht vandaag gaat langs de Moezel. En uiteindelijk met een stijle afdaling en gelaveer door een dorpje staan we voor een gesloten slagboom van een spoorwegovergang.
Op de knop drukken om de boom open te laten gaan..... Jaja, maar er gebeurt niks. We proberen het poortje naast de slagboom en ineens komt er een trein aanrijden... En daarna gaat, jawel, toch de boom voor ons open. Wat een systeem! We passeren het spoor en daarna gaat de boom weer dicht. Iets voor Nederland?

Voor het laatste deel van de rit genieten we van de lommerrijke paden langs de Moezel, en zo bereiken we uiteindelijk Metz. We rijden dwars door de stad naar ons hotel: tegenover de Kathedraal, die we nog bekijken voor we aan de discipline na aankomst beginnen. Indrukwekkend wat mensenhanden in het verleden allemaal gemaakt hebben. Een gebouw zo hoog, zo indrukwekkend, met prachtige gebrandschilderde ramen. Daar zijn ook moderne ramen bij onder andere van Chagal.