19 april

19 april van Evora naar Estremoz 71KM en 590 hoogtemeters

We dachten gisteravond de rustdag af te kunnen sluiten met een hapje en een drankje in het restaurantje dat de eigenaar van ons onderkomen ons aanbevolen had. Het ging om 19.00 uur open en dat beviel ons natuurlijk wel. 

Vreselijke Hollanders die we zijn stonden we om 5 over zeven op de stoep: alles dicht. Vlak daarna kwam de jonge dame die kennelijk van de bediening was en ook zij constateerde: alles dicht. Ook op een telefoontje van haar werd niet gereageerd: "nee" zei ze, "als 'zij' in de keuken staat, dan hoort ze ons niet!" Oh Oh, dat schoot lekker op. En ineens kwam de eigenaresse-kok in een drafje aangelopen: ze had nog even haken gekocht om onder de bar in te draaien zodat de dames hun tassen daar aan konden hangen...

En maar praten en maar praten, wij hadden geen idee waar het verder over ging. We mochten meteen binnen komen en kregen ook meteen plaats aan de bar. Even snel stond er brood en olijven en vlak daarna een bordje met plakjes droge worst. Een fles wijn was ook al gauw geregeld en met als klap op de vuurpijl nog een heerlijk kaasje uit de oven, kwam ons genieten van de avond snel op gang. Wat een wervelwind was die dame. Het arme meisje van de bediening, die kennelijk nog niet lang in dienst was, deed nog niet veel goed. Terwijl de kokkin in de keuken aan de slag was, deed ze ondertussen alles wat het meisje deed nog eens over...
Je zult zo'n baas maar hebben. En ondertussen maakte ze heerlijke gerechten voor ons klaar en bleef ze kletsen, kletsen, kletsen. Het werd steeds meer theater, zeker toen er nog meer mensen binnen kwamen.  Kien als ze was opende ze al een 2e fles wijn voor ons zonder iets te vragen. Tot slot bood ze ons nog een afzakkertje aan, ging met ons op de foto (voor haar Facebookpagina) en maaktje een handgeschreven nota waar echt alles opstond!
Wat een avond!

Vanmorgen vertrokken we in de mist, dat is weer eens wat anders. Gelukkig vonden we ons pad vrij snel en zoals het met elk pad gaat leek het in het begin fantastisch. Van lieverlee fietsten we tussen de bloemen door en met de mist, je snapt het, werden onze schoenen en voeten steeds natter. En ach, onze schone fietsen....
We zijn inmiddels gepokt en gemazeld in het fietsen van paden, dus we zetten dapper door. Na 30km krijgen we, na een laatste beproeving met water en leem, weer asfalt onder de wielen. Als we door een dorpje fietsen lacht ons het idee van een kopje koffie wel toe, maar helaas heeft de barman een dubbelfunctie en is hij in zijn winkel aan de slag. We doen het met de sanitaire stop en gokken op een bar in een grote plaats verderop.

Verderop hebben we echter zin in brood, met van alles wat we ingeslagen hebben en zo schiet de koffie er bij in. Bij aankomst in het 4 sterren hotel Pateo dos Solares zijn we snel verzoend. We krijgen zelfs een upgrade naar kamers in het hoofdgebouw. Nou lekker douchen en verfrissen.

Onderweg fietsten we een tijd langs de grote weg waarlangs werkelijk op elke 'telegraafpaal' een ooievaar nestelt. Gezellig he. Het is wat met die nesten. Ik las of hoorde onlangs van iemand die 2 nestkasten opgehangen had: een voor een pimpelmees en een voor een koolmees. De koolmees past niet door het gaatje van de kast van de pimpel. Maar andersom wel en de pimpel ging stiekum nestmateriaal bij de koolmees weghalen!!
Ook hoorde ik eens van een onderzoeker die een hele zomer achter een sperwer aangefietst had, die hij van een zendertje had voorzien. Hij heeft alsmaar het zendertje gevolgd, maar de betreffende sperwer bleef steeds onzichtbaar. Wel zag hij veel sperwers, en sperwernesten en kwam er achter dat sperwers bij elkaars nesten op bezoek gaan. Het leek op familiebezoek. Tot de jongen uitvlogen, die bleken te gaan schooien bij de nesten waar de jongen nog niet zo ver waren!! Het familiebezoek had dus wel degelijk een functie!

De vogels fluiten dat het een lieve lust is. Ik hoor veel zanglijsters, de Cettizanger, de fluiter en de tuinfluiter en zelfs een veldleeuwerik! In de verte zag ik een rode wauw vliegen. Daarnaast zijn onze ogen vooral op de bloemen gericht. Als het pad het toelaat om in de verte te kijken, zien we gele, witte en paarse velden, bloemen, bloemen, bloemen. Wat een pracht.