Hoe hoog het was en hoe koud

16 mei
Gisteravond sliep ik maar moeizaam in. Ik maakte me zorgen over de trein die we van Langen naar Sanct Anton zouden nemen (zoals verstandige mensen doen). Onze gastvrouw had gezegd dat lang niet alle treinen meer stopten in Sanct Anton.... Als het niet lukte om de trein te nemen, dan zouden we over de Arlbergpas moeten: 1800 meter.
Toch hebben we beiden goed geslapen en met het ontbijt mochten we nog wat broodjes meenemen. Dat was fijn, want het is Pinkstermaandag en practisch alles is dicht. Dit is een wintersportgebied, dus om in deze tijd op feestdagen open te zijn is van de zotte.

We vertrokken toch maar vroeg, met de illusie dat het met die trein wel los zou lopen... Niet dus. Het was of 2 uur in een koud station gaan zitten wachten, of ons warm trappen naar die top. Het laatste dan maar.
Deze pas blijkt ook aantrekkelijk te zijn voor motorrijders, maar daar zagen we er maar weinig van, gelukkig. Onderweg omhoog bleek Pierre heel goede benen te hebben om te klimmen, ik had er beduidend meer moeite mee. Nou ja: de benenwagen doet ook dienst.

Wat is dan de snelheid: lopend 3 km per uur op een helling van 11%, fietsen gaat dat 4-5 km per uur. Dat valt dus nog best mee. Maar oei oei wat had ik moeite benen!!! Bovendien was het koud onderweg. Het laatste deel van de klim viel weer mee kwa hellingspercentage dus klom ik weer op de fiets om Pierre iets sneller te volgen.
Boven op de top begon het te sneeuwen, wel ja. Het was 0 graden. Bibberkoud dus!! Boven was een café restaurant, een heerlijke verleiding, maar Pierre was zo verstandig in te zetten op het plan om eerst een stuk weer af te dalen omdat het sneeuwen bleef aanhouden.

Om met zo'n kou af te dalen vergt wel enige voorbereiding kwa kleding: ik had al een zweethemd met lange mouwen, een wollen truitje met korte mouwen en daarover een wollen trui met lange mouwen aan en natuurlijk een windstopper. Dan behalve de fietsbroek losse 'benen'. Daar kwam bij mijn donsjasje onder de windstopper, een kol om het gezicht warm te houden, een regenbroek (nu om de eigen warmte vast te houden) en onder de fietshelm weer een pet. Wat een gedoe he, maar het werkt wel al die laagjes.

In Sanct Anton kwamen we net iets later aan dan de trein ons er betracht zou hebben... In een conditorei warmden we op met koffie en apfesltrudel, lekker. Nog maar een extra Latte Macchiato. En toen weer verder, lekker gestaag afdalen naar Landeck. Daar kwamen we weer fietsers tegen. Die hadden we al een poosje gemist, omdat wij de oude route van Reitsma rijden en de meesten nu een ander traject volgen. In Landeck komen de beide routes weer samen. Gezellig haha

Nu zitten we in een hotel in Prutz, echt met een Z. We hebben er voor 30 euro meer dan onze bezemkast in de jeugdherberg een zaal van een kamer, lekker warm, heel gastvrij. Heerlijk. We leren het wel...