Apentrots

30 mei
Vannacht sliepen we op een apenrots: een dorpje boven op een rots met een fort, een dom en een Palazzo dat verbouwd was tot hotel. We hebben gegeten in het restaurant dat zich bevond in de verbouwde paardenstallen. Tussen de rotsen is moeras: muggen dus. Tijdens de borrel zat ik me overal te krabben.... Gelukkig had ik het spul mee dat we vorig jaar kochten in Frankrijk.

Van die apenrots moesten we weer af om vervolgens over een andere rots onze weg naar Rome te vervolgen. We zijn er wel achter: Rome is niet alleen gebouwd op 7 heuvels, om Rome heen liggen ook nog heel veel heuvels, en apenrosten dus. Eigenlijk heel logisch want elke zichzelf respecterende krijgsheer zat op zo'n rots. Het is makkelijk verdedigen: je gooit gewoon stenen naar beneden. Ik heb alleen geen idee hoe ze dan op zo'n rots aan water kwamen. 

Nou ja, dat is onze zorg ook niet, onze zorg is het alsmaar klimmen en dalen. Net als naar Santaigo geeft de laatste dag niks prijs: het ging vandaag nog 600 meter omhoog, om ook weer 700 te dalen. En dat door een natuurgebied over wegen die er uitzien alsof ze er alle restjes asfalt voor hebben bewaard..

Uiteindelijk na een heel hectisch stuk door een dorpje waar het om de een of andere reden heel druk was werd het vlak en reden we over een dijkje langs de Tiber. Fietsen met een lekker windje, over een dijkje, heerlijk vlak, wie doet ons wat. We belandden op de camping waar we straks onze fietsen in kunnen leveren bij de vervoerder die ze voor ons thuis brengt.

Nadat we onze 'bungalow' betrokken hadden zijn we zonder tassen naar de Sint Pieter gefietst, eerst nog langs de Tiber later door de stad. Daar hadden we ons natuurlijk druk om gemaakt. Iedereen kent de verhalen van het verkeer in Rome. Nou dat viel reuze mee: het fietspad liep heel ver door en van het laatste stuk beschrijft Reitsma: gewoon tegen het eenrichtingsverkeer inrijden en ook in het voetgangersgebied gewoon fietsen. Nou zo kom je dus bij de Sint Pieter.

Als kind van 15 was ik al eens in Rome en ik herinner me een heel hectische stad met overal hard tijdende Fiatjes, met gerem en getoeter. Ik herinner me het Pietersplein ook als een enorm, leeg plein. Niets meer daarvan. Geen gerem en getoeter, maar ook het plein in niet meer leeg, maar staat vol met allerlei hekken. Lelijk, maar ook handig om onze fiets tegenaan te zetten en even een foto te maken. Verder in de straten: wat een kermis.

Na ons einddoel te hebben bereikt, zijn we op weg gegaan om het punt te vinden van waar uit we morgen de begeleide fietsroute gaan doen. Dat was dwars door het centrum, maar liefst. We hadden de truck al snel door: ook in de stad moet je gewoon doorfietsen tegen het eenrichtingsverkeer in en dwars door het voetgangersgebied. We hebben heel wat carabinieri gezien, en ze lieten ons gewoon doorfietsen!!

Wel hadden we de illusie dat het asfalt in Rome beter zou zijn als wat we de laatste dagen zagen. Nou vergeet het maar: ook hier moet je met argusogen de weg voor je in de gaten houden. Sommige putdeksels liggen heel diep en de weg is hier net zo erbarmelijk. Hier is niet met afvalt gestickerd, hier zitten gewoon de gaten in de weg, alsof zich er niemand om bekommert...

Met al dit gefiets door Rome toch nog weer 80 op de teller is het nu tijd voor een glaasje wijn!!